Als de uitvoerende macht burgers onterecht knevelt, kwelt en kwetst, dan is de onafhankelijke rechterlijke macht er om de burgers rechtsbescherming te bieden. Het was de taak van de Raad van State om de Belastingdienst tot de orde te roepen. De wet bood daartoe alle ruimte. Het gebeurde bijna een decennium niet. Toen de rechters tot inkeer kwamen had het drama zich al in volle omvang voltrokken.
Dit is een ingezonden bijdrage
Dit artikel is een ingezonden bijdrage, geschreven door Nursel Köse-Albayrak, advocaat, Hans Dammingh, voormalig advocaat, en Derk Venema, docent rechtswetenschap aan de Open Universiteit.
Opiniestukken worden door lezers ingezonden en vertegenwoordigen niet het standpunt van de Paroolredactie. Iedereen kan opiniestukken inzenden.
Lees hier hoe dat werkt.
De rechter geeft advocaat Eva González Pérez nauwelijks gelegenheid voor haar pleidooi. Ze krijgt slechts 5 minuten om de zaak, waar het leven van haar cliënte van afhangt, over het voetlicht te brengen. Als ze begint, kijkt de rechter demonstratief op de klok achter haar. Hij zegt om de minuut hoeveel tijd er nog resteert: ‘U moet nu echt gaan opschieten, ik geef u nog 1 minuut!’ Dit voorbeeld is ontleend aan een boek dat Renske Leijten schreef over het toeslagenschandaal.
Jarenlang schrijnende verhalen genegeerd
Nursel Köse-Albayrak, ook advocaat, stond zeven jaar wekelijks bij de Raad van State. In honderden individuele gevallen legde ze de dienstdoende rechters uit dat er voor de ‘alles-en-iedereen-over-één-kamlijn’ geen enkele wettelijke grondslag was. Ze vertelde in iedere zaak weer welke levensverwoestende gevolgen de rechtspraak had. Jarenlang hamerden zij en vele van haar collega’s op dit aambeeld. Zonder resultaat.
De rechters bij de Raad van State negeerden jarenlang schrijnende verhalen van wanhopige ouders. Ze zagen hen en hun advocaten niet staan. Onvermurwbaar volhardden ze in het eigen ongelijk. Met de inmiddels bekende desastreuze gevolgen.
Bart Jan van Ettekoven, toen nog voorzitter van de Afdeling bestuursrechtspraak, schrijft dat het jaren duurde voordat zijn Afdeling zicht kreeg op de gevolgen die zijn rechtspraak had voor de ouders. Dat klopt met wat Nursel vertelde: ‘De rechters bij de Raad van State waren niet eens bereid te horen wat ik te vertellen had.’
Wanneer je ziende blind bent en horende doof, krijg je inderdaad geen enkel zicht. Zo simpel was het. Wanneer nemen de hoogste rechters eindelijk eens hun verantwoordelijkheid voor dit ongekende onrecht? Dat begint met de volmondige erkenning van de waarheid: we hebben de wet van aanvang af niet goed toegepast. En: we hebben jarenlang ten onrechte niet geluisterd naar de verhalen van ouders, advocaten en lagere rechters. Alleen waarheid kan voor gerechtigheid zorgen.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
